Ik ben gescheiden van mijn eerste man en ik heb sinds 2004 een partner met 3 kinderen; Maarten, Sander en Manon. Ik had het geluk zelf nog last minute moeder te mogen worden in 2010 van onze dochter Nienke. En ben met vallen, opstaan en heel veel studie wijzer geworden over wat je allemaal tegen kan komen in een samengesteld gezin, bij jezelf en bij de ander.
Toen ik mijn man leerde kennen, waren zijn kinderen nog klein. Ik stapte in een soort moederrol voor kinderen die ik niet kende en niet had opgevoed. Vaak gebeurde het dat ze dingen deden die ik niet begreep. Ik heb moeten leren het niet zo persoonlijk te nemen. Ook wilde ik graag het perfecte plaatje van het leuke nieuwe gezin creëren en werkte daar hard voor. Dat wreekte zich, ik kwam thuis te zitten met een burn-out.
Onbewust had ik te veel verwachtingen en ik heb moeten ontdekken dat ik slechts leuk ben voor erbij. Mijn man vindt dat moeilijk. Voor hem voelt het alsof ik moeite heb met zijn kinderen als ik zeg dat ik voor hen niet dezelfde onvoorwaardelijke liefde kan voelen als hij. Maar dat is het punt niet. We zijn geen ideaal gezin waarin alles vanzelf gaat, een nieuw gezin is hard werken en ik denk dat het goed is om de realiteit te benoemen. Onze gezamenlijke dochter noem ik wel onze bruggenbouwer. Iedereen is gek op haar, daar hoeft niemand iets voor te doen, het gaat vanzelf. Dat is zo mooi om te zien.
Ik heb er zo’n 7 jaar over gedaan om mezelf ‘stief’ te noemen. Daarvoor bonusmoeder (superaanbieding: op 1 verliefd, 3 in de bonus), omdat ik het vriendelijker vond klinken. Leuker. Gezelliger. Ik heb moeten toegroeien naar de titel ‘stief’. Hoe meer ik onder ogen zag wat er was, hoe dichter ik bij die naam kwam. Het is zoals het is. Ik ben de stief. Ik heb er hard voor gewerkt, het is nu mijn geuzennaam.
In een samengesteld gezin kan je elkaar makkelijk kwijtraken. We hebben moeten leren om elkaar elke keer weer opnieuw te vinden door open te blijven communiceren en wederzijds begrip te houden voor elkaars positie in het gezin en wat daarmee samenhangt. En zo is het. En daar kan eenieder best wat hulp bij gebruiken.
Al van jongs af aan ben ik sterk geïnteresseerd in mensen en vooral wat hen beweegt en drijft. Die passie bracht me verder en hoger in diverse klantgerichte, commerciële banen. Na verschillende ingrijpende levenservaringen raakte ik steeds meer doordrongen van het verlangen om hier op wezenlijk niveau meer mee te doen en deze drijfveer te verdiepen.
Bij Phoenix Opleidingen ben ik vervolgens in vijf jaar geschoold in Transactionele Analyse, systemisch werk en NLP. Zowel de opleiding in Professionele Communicatie, de Professionele Begeleiding (Meesterschap in coaching en therapie) en de Trainersopleiding heb ik met succes afgerond. Mijn eigen ervaringen met een partner met kinderen bracht me tot de opleiding tot relatietherapeut en aansluitend de specialisatie in stief en samengesteld. Na die specialisatie ben ik vanaf eind januari 2019 ook een gecertificeerde SCHIP behandelaar; voor professionele hulp bij echtscheiding en relatieproblemen.
Ik houd niet van gewoontes, wel van rituelen. Ik vind dat sommige Disneyfilms grootse levenslessen herbergen. Ik geloof enorm in de Liefde met een hoofdletter L. Ik ben niet van het schoonmaken, maar wel van het opruimen. En ben ervan overtuigd dat humor adem geeft.