Zo’n volle, volle dag in de praktijk – waar de airco de kamer tussentijds koel houdt en de heftige emotie tijdens de sessies de temperatuur weer net zo hard doet stijgen.
Over de liefde en waar deze ons brengt; op lang vergeten pijnplekken van toen, van ooit, van liever ver weg, van dat nooit meer.
Of gewoon pijn van nu, van alleen, van strijd, van geen plek kunnen vinden in je eigen huis.
Van het grote verlangen wat ons drijft naar hoe je wilt dat het is, naar de droom van de liefde en wat dat dan zou moeten betekenen, hoe dat eruit moet zien en waar we een bijzonder plekje voor ons zelf veronderstellen – naar de realiteit van nu, pijnlijk gesplitst tussen het toen van hem en het nu van jullie samen of andersom.
Precies daar dat gat tussen wens en werkelijkheid. Precies daar waar je er niet meer omheen kunt en het kan voelen in al je vezels, dat wat je al zo lang kundig uit de weg gaat – precies daar ontspringt de bron.
De bron waar je tranen eindelijk vloeien en zo de weg openen naar opnieuw verbinden, naar verzachten, naar een andere werkelijkheid.
Diepe buiging voor mijn cliënten, die zich overgeven in vertrouwen en mij rauwe kwetsbaarheid en pure veerkracht laten zien. Ik vind het louterend en ontroerend.
Morgen weer.
