We zitten samen in de auto, onderweg naar de winkel. “Mama” zegt mijn dochter opeens dringend, terwijl ik in de achteruitspiegel naar haar kijk. Met veel gevoel voor drama heft ze haar handen omhoog. “Ik ben al 9 en nog niet eens verliefd! Hoe moet ik een man kiezen? Want ik wil kinderen krijgen!”
De zorgen van mijn dochter. Ik houd mijn opborrelende lach in en voel tegelijkertijd hoe het me ergens ook raakt. De oprechte vertwijfeling. Alsof ze al ergens voelt wat een ingewikkelde toestand het leven en de liefde kunnen zijn. En dat ze dan vraagt: Hoe? Hoe doe ik dat? Want ik wil…
Hoe kon ik weggaan?
Een vraag die ik mijzelf ook zo vaak heb gesteld. En dat begin van een zin die daar zo bij hoort, er zo mee verbonden is: want ik wil.In de aanloop naar mijn scheiding bijvoorbeeld. Waarbij ik door het overlijden van mijn toenmalige schoonmoeder zo werd gewezen op de fragiliteit van het leven en het opeens glashelder was dat ik had te gaan.
Hoe? Hoekon ik weggaan? Op dat moment? Hoe kon ik iemand verlaten van wie ik ergens nog steeds hield, maar niet meer op die manier? Hoe doe je dat? Want ik wilde niet meer. Want ik wilde geen spijt hebben op míjn sterfbed. Het was op. Het duurde even voor ik wist hoe. En soms is het heel gemakkelijk antwoord geven en kost dat helemaal geen tijd.
Verliefd op een gescheiden man
Toen ik een gescheiden man ontmoette en verliefd werd, scheen het me allemaal eenvoudig toe. Samenwonen, niet te ver van zijn kinderen? Hoe? Nou, een huis zoeken en kopen in die buurt en verhuizen van Apeldoorn naar Rotterdam. Want ik wilde met hem. Drie kinderen parttime in huis hebben, een soort van gezin creëren op die momenten, een extra ’thuis’ voor hen? Hoe? Ik dacht er niet over na, stopte al mijn liefde erin want ik wilde gewoon zo graag dat het allemaal zou werken en iedereen gelukkig was.
De realiteit van ons samengestelde gezin
Tot na een aantal jaar de vragen enorm moeilijk te beantwoorden werden door de realiteit van ons samengestelde gezin. De situaties waar je voor komt te staan. Hoe doe ik dit? Hoe doen wij dit nu? Hoe zit het nu precies? Want ik wil dat het goed blijft gaan tussen ons, want ik wil me goed voelen in mijn eigen huis, want ik wil me niet verliezen in het drama, want ik wil ook zo graag begrijpen waarom het dan zo moeilijk is soms. Het duurde even voor ik wist hoe.
Stiefcoach en relatietherapeut
Mijn vraag en mijn verlangen dreven me naar diverse studies, het in praktijk brengen, mijn antwoorden vinden en uiteindelijk naar dit werk, als stiefcoach en relatietherapeut.
Het soms echt niet meer weten
Het zijn zinnetjes die ook zo klinken in mijn werk met stiefouders en koppels in een samengesteld gezin. Hoe? Hoe doe ik of doen wij dat nou? Ook hier; de vertwijfeling. Het soms echt niet meer weten. Want ik wil… en dan volgt het verlangen. Naar rust. Naar harmonie. Naar een keer niet dat gedoe met of over de kinderen altijd. Naar hem weer leuk vinden. Of hij haar. Omdat we de ingewikkeldheden ook zo graag willen vereenvoudigen en het dan gaan hebben over: ’als jij nou maar dit of dat doet, dan was het opgelost.’ Soms zelfs het verlangen naar zichzelf weer leuk vinden, omdat de dynamiek van een samengesteld gezin ook zo naar binnen kan slaan.
De rest komt later
Het stellen van de vraag is het begin. De zoektocht naar manieren om. Het verlangen toevoegen opent ergens ook het antwoord. Ik werk er graag mee. Ik ken het zelf zo goed. Ik kijk nog eens naar mijn dochter. Hoe ze me met haar grote blauwe ogen afwachtend aankijkt. Besef me weer haar leeftijd. “Weet je” zeg ik, “wat een goede vragen. Verliefd? Dat word je vanzelf. En de rest… komt later.”
